Dei oppfanga telefonsamtalane mellom russiske soldatar og skyldfolket heime, viser for det første ein forstyrrande kontrast mellom intimsfæren og krigens realitetar. For det andre er mange av tekstane reine sjokkarta vitnesbyrd om drap, tortur og krigshandlingar. For det tredje er det å lytte til røystene frå mentalt nedbrotne, øydelagde og traumeråka menneske skakande. Og så bør ein kanskje i lesnaden også akte på lyrikksjangerens tradisjonelle konnotasjonar, altså lyrikken som stad for overskriding og utopisk lengt, som her desintegrerer fordi rørsla går motsett veg, skrur seg inn i det utsiktlause mørket.

Forsøk på å karakterisere eller skildre leseopplevinga risikerer å ende i ein klisjé om at tekstane utleverer ein til det ordlause sin avgrunn. Giorgio Agamben skriv ein stad at vitnesbyrdet, trass i at det botnar i kjennskapen til det uhyrlege, ikkje klarer å tematisere dette i språket, men berre demonstrere det som ein cesur eller ei forstyrring (også kalla Levis paradoks). Slik kjem det også fram i desse transkripsjonane, ordna som dikt, med sine ujamne liner, pausar, brot, forstyrringar i talen, der smerta og lidinga trykkar seg stille fram.

Å offentleggjere talet på drepne eller teie om kor mange som har falle, er våpen. Dei døde er våpen. Også fråværet av våpen, våpenkvila, er eit våpen. Freden er eit våpen når den berre lever på krigens nåde. Og språk er våpen, i form av desinformasjon og propaganda. Og valden trengjer seg også inn i metaforane, slik som her, kor ein særleg torturmetode vert omtalt: