Det finst ein asketisk klårleik i Opstads dikt og bilete som kan likne det gjennomskinlege, nærmast usynlege vatnet. Men i denne diktboka er vatnet ein møter like ofte mørkt, opprørt eller sovande.

Så er det kanskje underleg i ei diktbok der dødshorisonten er så nærverande, at den årstida som gjennomsyrer diktboka, er våren. Våren representerer noko motsetnadsfullt, både eit farvel (til vinteren) og fornyinga – død og oppstode i eitt. For den som er fortruleg med den lyriske forfattarskapen til Opstad, vil diktboka Å være flere vidareføre kjende motiv og biletkrinsar. Med tanke på kor sentralt far-son-forholdet har vore i mange av diktbøkene, har det i og med farens død så å seie falle bort ein vesentleg pol i Opstads lyriske univers. Bortfallet kan kanskje opne nye moglegheiter. Tittelen verkar å spele på – trass sorga og tapet – det frigjerande ved farens død: «Døden er at jeg har blitt / et menneske mindre og ett mer».

I Opstads lyrikk blir slike motsetnadar som død og oppstode førde og haldne saman i ein einskap. Motsetnadane finst ikkje berre på eit språkleg og teoretisk nivå, dei blir også i stor grad prøvde mot det kroppslege, ikjøta, eller, kanskje rettare, frå-kjøta. Motsetnadane er levde, eksistensielle.

Poetikken formulerer Opstad i diktet «Dødsdansen» (s.17): «Kunne jeg bare slutte / med denne jordpåkastelsen / som det er å dikte». Poeten ønskjer å slutte å dikte, men held fram likevel: «Men allerede før frokost skrev jeg på et nytt dikt». Poetikkutsegna gjer poesien nærmast til noko rituelt, der ord og handling opptrer i ein symbolsk einskap. Ja, slik ein kjenner frå det kristne gravferdsritualet med dei tre skuffene jord som blir kasta på kisteloket, samstundes som orda frå første Mosebok kapittel 3 vers 19 blir sagde fram: «Av jord er du komen, til jord skal du bli, av jorda skal du atter stå opp». Oppstoda handlar altså ikkje om å kalle fram berre eit bilete i førestillingane, det er tale om ei konkret, kroppsleg oppstode.

Jordpåkastinga kan også, især for bondesonen som det lyriske eg-et er, innebere noko konkret, praktisk, jamvel om handlinga òg framleis har eit skjer av rite over seg. Bonden sår og haustar av jorda, kastar jord over frø og bringar fram ei kroppsleg oppstode når til dømes kornet spirer og veks. Det finst mange referansar til den praktiske omgangen med jorda og åkrane i diktboka, ofte med eit mangesidig blikk, ikkje utvitydig positivt, som til dømes i ein diktsekvens under seksjonen «Innmagring»: «Jeg har vært for lenge borte fra åkrene / til å kunne være med å høste inn». Den utsegna kan ein lese både biletleg og heilt konkret. På det viset byggjer Steinar Opstad opp motiva, gjer dei fleksible, mangetydige. Han driv likevel heile tida med «jordpåkastelsen / som det er å dikte». Og det er ting Opstad ikkje slepper frå seg, som han held fast på i lyrikken: Slik blir det lyriske eg-et også bunden av fornektinga, nesten på sjølvplagande vis.

Som sagt, mot slutten opnar dikta seg, i den forstand at eg-et vender seg utover, mot samfunnet og fellesskapen, jamvel om den ytre horisonten raskt blir fylt opp av døde soldatar, flaum og krigsliknande scener. Likevel finst kanskje striper av håp, slik det så vidt kjem fram i diktbokas sluttdikt, ein ekfrase over eit måleri av Marianne Bratteli: