Det er fleire ting som gjer at Karin Haugane sin forfattarskap skil seg ut. Ein ting er at bøkene hennar vender attende til ei traumatisk oppleving, men slik eg les henne, maktar ho heile tida å variera uttrykket og innfallsvinklane, slik at det vert skrivekunst på høgt nivå og stadig er både gripande og fascinerande å lesa. Ja, i hennar tilfelle er gripande ofte eit for svakt uttrykk. Hjarteskjerande er mange gonger meir treffande. Etter kvart kom det fram at hennar kjernemotiv byggjer på ein sjølvbiografisk bakgrunn som gjorde at ho ein oktoberdag i 1983 fekk ein telefon om at faren hennar hadde drepe mora hennar og deretter teke sitt eige liv.
 

I bøkene har skildringane som mange gonger er prega av uhygge og brutalitet, etter kvart òg fått visse innslag av forsoning. Men viktigast er det at poeten gong på gong lykkast i å løfta det personlege tapet, traumet og sorga over i eit språk som gjer det til ein erkjenningsprosess som både gjennom sin medvitne estetikk og sin etiske grunntone, famnar om erfaringane på eit vis som gjer det om til stor dikting om menneskelege vilkår.

Årets bok, Kråkesang, er ei fordjuping og utviding av tematikken og verkemidla. Ein syklus av samanhengande dikt om fleire generasjonar av jenter og kvinner, mødrer og døtrer, der ho har teke med inn i diktinga veldig mange ulike impulsar. Samlinga famnar vidare og er meir variert og det verkar som om noko er frigjort og opna, slik at dikta har fleire stemmer, og er inspirert av mellom anna mytologi og folkedikting.

Eg sansar i nokre linjer påverknad frå Haugtussa av Arne Garborg, og denne kråka som har gitt tittel til samlinga, er ein gåtefull, altsjåande og mytisk fugl. Også denne har sine førebilete i poesien. Ein kan tenkja på Kvitekråkas song av Terje Dragseth, som og har ei delvis mytologisk kråke som hovudelement. Men først og fremst vil ein kunna tenkja på Crow. From the Life and Songs of the Crow (1970) av Ted Hughes.