Dette er kva Bordini skriv i dei siste merknadane i samlinga, og erklærer det ufullkomnes estetikk, som blir realisert hovudsakleg i form av tekstane, som plutseleg byrjar, gjer fri bruk av teiknsetjing, vender meininga si på ei uforutsigbar måte eller sluttar uventa og etterlet ei kjensle av forskuving, avbryting, provisoriskheit eller prekæritet: «Eg kysste ei jente framfor Stillehavet / ho sa at havet var ein stor elskar / ein stor gud som elskar kvinner / Ho sa eg er ein slem engel / som ikkje må vere sjalu på havet. / vindauga på hotellet sendte ut eit merkeleg lys / ho var ei skjør jente / slik ein berre kan vere i katolske land / ho hadde ein feberaktig hjerne / me gjekk i parkar / i ein by med mange enger. / Eg trur dette diktet er betre utan eit siste punktum.» eller «kva tydar / den første natta i din komatøse søvn / ein dobbel retur / bitar av magi ikkje / rund og av sødme og / kor mykje  / vil vare, kva / tydar / din doble kurve».

I introduksjonen til boka nærmar Guido Mazzoni seg denne fragmenteringa som ein type anarkistisk tilnærming som kjem i direkte konfliktforhold med tradisjonen, med avvising av fedrane og litteraturen. Men ikkje berre det, for det er klårt at fragmenteringa også er innskriven i det tjuande hundreåret, i ei slags desorientering – eller kanskje betre –  ein poetisk, men framfor alt politisk isolasjon. Det er nødvendig å hugse at Bordini blei fødd inn i ein borgarleg familie med noble forfedre, av ein fascistisk far og av ei mor som han ikkje kjende seg elska av: «Det er klart at den første kvinna som drap meg er mor mi. / Det er ho som lærte meg å tru at hennar lidingar / var / min feil. / Og det er problemet. Det var det. Eg må med glede akseptere / Dette øydelegg meg, / dette endelege målet om ingenting.». Sitt kjødelege opphav forråder Bordini ved å bli med i det trotskistiske revolusjonære kommunistpartiet og ved å leve politikken, på ein total måte, i omlag ti år av sitt liv, frå 1962 til 1970. Politikken er eit konstant tema hos Bordini som, ikkje uventa etter denne politiske erfaringa, skreiv romanen med tittelen Memorie di un rivoluzionario timido, Sosella 2016 (Ein sky revolusjonærs memoarar). I Eit tomrom av luft har politikken derimot med ein type resignasjon og desillusjon å gjere, ei smerte som han nesten føretrekkjer å teie om. Mot slutten av samlinga dukkar faktiske eit av dei mørkaste og bitraste dikta opp, «Eg har ikkje fleire idear» (Non ho più idee):