Bortsett frå den siste, meir heseblesande, stakkato og ordfattige avdelinga, er dei fem «kapitla» samlinga er delt inn i – med eitt tittellaust dikt på kvar side, om lag like lange, bare typografisk, nesten umerkeleg diskret, markerte frå kvarandre.

På si lyriske ferd frå då til nå tar poeten til i barndommen, då «vi veit vi er udøyelege». Den kunnskapen forgår rett nok heller raskt, røyner han, «litt meir fortvila / for kvart år», der han vart og vakkert observerer dei eldre, som snart skal døy – og gå «sidelengs gjennom dørene». I framhaldet rører han seg på dei gamle stadene, markene, stiane over vasstrekt jord, på bygda og i industristaden med gamle folk som ennå har ting ugjorte, men: «dei har dårleg tid // skal dei rekke framtida». Sjølv har bokas eg det travelt med å koma på talefot og bli forsona med dei; og venn med seg sjølv.

Undervegs minnest han, som i den praktfulle prosalyriske teksten «Dei gamle lektorane med sine lagerfrakkar, tweedskjørt, hastige nikk i trappene og raske skritt inn i klasseromma, kvar er dei nå, når dei ikkje er i klasseromma lenger, har dei rømt frå gamleheimane, kyrkjegardane (…) eller trur dei vi framleis har eit lite rom ståande tomt inni oss der dei kan kome og gå som dei vil».

Dei trur nok ingenting lenger, men han veit det er slik det er: Heile denne boka handlar om å fylla desse romma, å baska med alle dei romma som – om aldri så smertefullt, gjenstår å erkjennast, vølast og fyllast, helst med meining og aksept. Men «dei døde er ikkje til å nå», og alt det vonde det lyriske eg-et framleis ber i seg, hatet i han, går det ikkje an å gi slepp på her han nå er, «på veg tilbake til barndommen (…) sogen baklengs inn i tidløysa», for «Tida er ute, har vore det lenge».

Sjølv er han omgitt av død og dei døde, over alt og hele tida. I ei lengre sisteavdeling føresteller han seg – «eg tør ikkje / døy»  – koss livet hans vil arta seg og sjå ut når han sjølv er avliden: